Η τενοντίτιδα του Αχιλλείου αναφέρεται ως η φλεγμονή του Αχίλλειου τένοντα. Συχνά συγχέεται με την τενοντοπάθεια του τένοντα όπου υπάρχει και εκφύλιση αυτού.
Τα ακριβή αίτια της τενοντίτιδας παραμένουν άγνωστα. Επαναλαμβανόμενες φορτίσεις της περιοχής και καταπόνηση μετά αλλαγές στην ένταση, διάρκεια ή συχνότητα της άσκησης φαίνεται να παίζουν ρόλο, όπως και κάποιες δομικές παραμορφώσεις όπως η πλατυποδία.Πόνος, οίδημα και αίσθημα καψίματος στην περιοχή άνωθεν της πτέρνας είναι συχνά συμπτώματα στους ασθενείς και εμφανίζονται σταδιακά χωρίς σαφές ιστορικό κάκωσης. Εμφανίζονται με την έναρξη συνήθως της δραστηριότητας και είναι πιθανό να βελτιώνονται μετά ένα διάστημα άσκησης.
Η διάγνωση της τενοντίτιδας του Αχιλλείου γίνεται κατά κανόνα με βάση την κλινική εξέταση οπότε διαπιστώνεται διόγκωση, ερυθρότητα και θερμότητα του προσβεβλημένου τένοντα άνωθεν της κατάφυσης του στην πτέρνα. Η μαγνητική τομογραφία χρησιμοποιείται διαγνωστικά για να επιβεβαιώσει την έκταση της βλάβης και κατά πόσον συνυπάρχουν και άλλες παθολογίες στην περιοχή.
Η πλειοψηφία των ασθενών ανταποκρίνεται καλά στην συντηρητική θεραπεία που περιλαμβάνει ανάπαυση, χρήση αντιφλεγμονωδών, ακινητοποίηση, φυσικοθεραπείες και χρήση ειδικών ορθοτικών. Ο κρουστικός υπέρηχος και οι ενέσεις πλάσματος πλούσιες σε αιμοπετάλια (PRP injections) επίσης χρησιμοποιούνται, με ενθαρρυντικά αποτελέσματα. Σε περίπτωση μη ανταπόκρισης μετά εφαρμογή των ανωτέρω για διάστημα 3-6 μηνών θα πρέπει να συζητηθεί η πιθανότητα χειρουργικής αντιμετώπισης.
Σε αρχικά στάδια της νόσου είναι δυνατό να επιχειρηθεί τοπικά διάσπαση της ουλής με τοπικό αναισθητικό, προσφέροντας σημαντική ανακούφιση σε ένα ποσοστό ασθενών χωρίς να χρειαστεί να υποβληθούν σε μείζονα επέμβαση, Επί αποτυχίας γίνεται εκτομή του ουλώδους συνδετικού ιστού του τένοντα και καθαρισμός αυτού με συνοδό συρραφή.
Ακολουθεί άμεση κινητοποίηση του τένοντα και έναρξη φυσικοθεραπειών. Ο ασθενής δεν παραμένει στο νοσοκομείο και η πλήρης επιστροφής στις φυσιολογικές δραστηριότητες επιτυγχάνεται σε περίπου 2-3 μήνες όταν πια έχουν υποχωρήσει τα συμπτώματα αν και σε κάποιους ασθενείς ίσως χρειαστεί και μεγαλύτερο διάστημα ανάλογα και με την έκταση της βλάβης και τη βαρύτητα της επέμβασης.
